Terreurproces NB
-
"Ik had hen in de ogen willen staren"
De voormalige echtgenote van Alexander Pinczowski, Cameron Cain, kan niet aanwezig zijn in de rechtszaal door haar dochter, maar had wel graag naar Brussel willen afzakken. Ze diende een verklaring in, die wordt voorgelezen in de assisenzaal. "Ik had graag in de ogen willen staren van de mannen die mijn echtgenoot hebben vermoord", start de verklaring.
Alexander zou naar de VS afreizen om een huwelijk bij te wonen. Zijn zus besloot last minute om mee te reizen. "In de vroege uurtjes stuurde hij me een bericht waarin stond dat hij niet kon wachten me te zien. Ik werd wakker met het nieuwsbericht van de BBC over de terroristische aanslagen in Brussel. Ik had geen andere berichten of telefoongesprekken. Ik dacht dat het zou gebeurd zijn nadat zijn vliegtuig was opgestegen. Maar toen kreeg ik een vreselijke gedachte: Alexander stuurt me altijd een bericht voordat hij op het vliegtuig stapte. Dat had ik niet gekregen."
Ze kreeg daarna een telefoontje van de ouders van Alexander. Ze hadden hen ook niet kunnen bereiken. "Deze stilte voel ik al zeven jaar. Hun afwezigheid heeft een zwart gat gelaten in mijn hart en in mijn wereld."
"Marjan en ik hebben hun lichamen geïdentificeerd in het mortuarium. Alexander had een zware wonde aan zijn hoofd. Dat was volgens de artsen de reden dat hij gestorven is. Sascha was zwaar verbrand. We herkenden haar bijna niet", schrijft ze in de verklaring. Het ziekenhuis kon hen geen antwoorden geven. De familie dacht in eerste instantie dat het hoofd van Alexander van zijn lichaam was gerukt door de explosie. Zijn hoofd was namelijk opnieuw aan elkaar genaaid. Maar dat bleek uiteindelijk door de autopsie te komen.
Achteraf hoorden ze dat Alexander en Sascha de twee personen waren die het dichtstbij de eerste terrorist stonden. -
"Ze hadden de kans moeten krijgen om oud te worden"
"Mijn hart is gebroken voor deze jonge mensen en voor hun ouders, die hun enige kinderen hebben verloren. Zij zijn hun toekomst verloren", klinkt het. "Mijn wereld was een lange tijd erg donker. Ik moest opnieuw beginnen. Ik heb vele slapeloze nachten gehad. En veel nachtmerries. Ik zit nog steeds met veel trauma."
"Alexander was 29 jaar, Sascha was 26 jaar. Ik probeer me hen in te beelden als oudere mensen. Maar ik kan het niet. Ze hadden de kans moeten krijgen ouder te worden", schrijft Cain.
"Ze waren erg accepterend voor mensen die migreerden naar Europa. Ze openden hun hart voor mensen van alle culturen. Als deze terroristen wisten wie ze waren, hadden ze hen dan nog steeds gedood? Het antwoord is jammer genoeg 'ja', want voor radicale extremisten zijn we allemaal hetzelfde." -
"Ik wil gerechtigheid"
"Wat ik wil is simpel: ik wil gerechtigheid. Ik wil vrede voor mezelf en voor mijn familie en alle vrienden van Sascha en Alexander", schrijft Cain. "Ik wil dat de beschuldigden nooit meer de kans krijgen om iemand te schaden, zoals ze ons hebben pijn gedaan. Ik wil dat ze voor de rest van hun leven in de cel zitten." -
-
-
"Ik dacht dat ze ons buiten stonden op te wachten met wapens"
"Ik werkte bij Aviapatner op de luchthaven. Op 22 maart 2016 om 7.30 starte ik mijn werk", zegt ze. "Plots was er een doffe knal. Dit klonk niet oké. Iets in mij dacht onmidellijk aan een ontploffing. Chaos, angst, en moedeloosheid zijn slechts enkele woorden die een beschrijving geven van dit moment. Niets is nog hetzelfde. Dan volgde kort daarna een tweede explosie. Ik voelde een brandend gloed en een luchtexplosie. Ik begon te lopen voor mijn leven. Naar buiten durfde ik niet te lopen. Bataclan zat nog vers in mijn geheugen, ik dacht dat ze ons buiten stonden op te wachten met wapens." Iwens liep naar de vijfde verdieping en kwam via een nooduitgang op het dak terecht."Wat ik tijdens mijn vlucht heb gezien, zal me altijd bij blijven. De gruwelijke beelden, het vuur, het geschreeuw." -
"Mijn thuis is me afgenomen"
Op het dak vernam Iwens dat er ook in Maalbeek een aanslag was gepleegd. Ze probeerde te vluchten, maar de uitgang was geblokkeerd. "We zaten als ratten in de val", zegt ze. Uiteindelijk geraakten ze toch op de tarmac van de luchthaven. Vandaaruit werd ze naar het ziekenhuis gebracht. "De beelden van de grote zaal vol gewonden zal me altijd bijblijven."
"De impact van dit alles op mijn leven is niet te onderschatten. Na de aanslagen heb ik gedurende vijf dagen niet kunnen spreken. Ik kon het niet. Ik wilde mijn man en mijn kinderen sparen. Nooit vergeet ik ook het moment waarop ik vernam dat mijn collega en vriendin de aanslag niet had overleefd. Op die manier iemand verliezen, daar zijn geen woorden voor."
Op 1 juni 2016 hervatte Iwens het werk op de luchthaven. Dat was veel te vroeg, zegt ze. Op de tweede dag stortte ze in. Later probeerde ze het opnieuw, maar geregeld verliet ze haar post wanneer er te veel mensen zich op één plek verzamelden. Later moest ze haar werk verlaten door medische redenen. "Ik werkte op 22 maart 2016 reeds 23 jaar op de luchthaven. Het voelde als mijn tweede thuis. Die is me nu afgenomen. Na 22 maart is alles ingrijpend veranderd." -
"Ik ben niet dezelfde Danielle"
"Er is een leven voor de aanslagen en een leven na de aanslagen. Ik ben niet meer de sterke vrouw die ik was. Ik ben niet meer dezelfde Danielle. Niet dezelfde mama, niet dezelfde vriendin. En dat is erg confronterend", zegt ze.
Door haar posstraumatisch stresssyndroom kan ze niet meer naar de cinema, geen marktjes meer bezoeken en geen concerten meer bijwonen. Ze vermijdt ook plaatsen waar veel mensen samenkomen. "Het is niet altijd duidelijk hoe we ons voelen. Aan de buitenlant kan alles oké lijken, maar aan de binnenkant is er vaak chaos en stress. Hoe moeten we verder? Wie zal het zeggen. Deze aanslagen hebben vele slachtoffers geëist en er is nog veel nood aan bijstand", zegt ze.
"Tijdens dit prces is het de eerste keer dat de slachtoffers de kans krijgen om te spreken, maar ik vrees ook dat het de laatste keer zal zijn. Na dit proces vrees ik dat de slachtoffers zullen verdwijnen in de nietigheid", zegt Iwens. "Aan alle lotgenoten: hou de moed erin. Laat ons samen blijven opkomen voor gerechtigheid. De jury wil ik bedanken voor het opnemen van hun opgelegde taak. Ik hoop dat ze tot een voor iedereen aanvaardbare en juiste conclusie komen." -
"Nog nooit heb ik moeten rennen voor mijn leven"
Iwens wil ten slotte ook nog een tekst voorlezen die ze twee dagen na de aanslagen schreef:"Nog nooit voelde ik, wat ik nu voel. Nog nooit was ik zo machteloos, zo angstig, zo ongerust. Nog nooit zo geschrokken. Nog nooit heb ik moeten rennen voor mijn leven. Nog nooit ben ik een collega op zo'n verschrikkelijk manier verloren. Nog nooit heb ik zo veel geluk gehad. Nog nooit heb ik zo veel verdriet gezien om me heen. Nooit kwam ik zo graag thuis als op 22 maart.""Nooit had ik angst voor morgen. Hiermeer omgaan is zo moeiljk. Alles is zo anders geworden. Voorheen was alles vanzelfsprekend. Nu niet meer. Het besef dat vroeger nooit meer terugkomt, is zo vreemd. Toch moeten velen en ik verder. Ik moet hopen dat er ergens een plaats is waar dit alles inpast. Wanneer dat zal zijn kan niemand zeggen." -
-
"Als een tsunami van pijn"
De vader van Bart Migom zal als eerste spreken."Er zijn talloze mensen gekwetst geraakt, gewond geraakt en ook 32 mannen en vrouwen gestorven. Onze zoon Bart was een van die mensen die op het verkeerde moment op de verkeerde plaats was", zegt hij. "Ik heb lang getwijfeld om te getuigen. Ik doe het niet voor mij, maar voor onze zoon. Hij is voor altijd weggerukt uit ons leven. Ook word je helemaal meegesleurd in die traumatische gebeurtenis, die rauwe gebeurtenis. Alle gevoelens die je toen had, komen weer naar boven. Die machteloosheid, die radeloosheid. De pijn en de hoop die je op bepaalde momenten had en die daarna volledig wordt weggeslagen. Je wordt overspoeld. Het is bijna zoals een tsunami.""De horrorbeelden die je al jaren probeert te verdringen, komen terug. Zoals het lichaam van Bart, dat uit elkaar gerukt was. Dat komt terug en dat maakt het heel moeilijk." -
"De eerste beelden deden de ronde, het kon wel eens heel erg zijn"
"Wat me rechthoudt, zijn de herinneringen aan Bart. Zijn glimlach, de fijne manier waarop hij volwassen is geworden, hij was stapelverliefd en had grote plannen in zijn leven. Bart was iemand die enorme rechtvaardigheid zocht. Een open kijk had op de wereld. Een gelovig christen en die respect had voor ieders geloof", zegt hij.
"Die bewuste dinsdag vertrok hij naar Zaventem en ik heb hem nog gehoord tussen 7.40 uur en 7.45 uur. Hij zei dat hij goed was aangekomen in Zaventem. Hij wist dat ik ongerust was en dat ik zeker wou zijn dat hij goed was aangekomen", zegt hij. De man legt uit dat zijn zoon eigenlijk toevallig op de luchthaven van Zaventem terechtgekomen was. Hij vertrok normaal vanop Schiphol en zou eigenlijk ook pas enkele dagen later vertrekken. "Ik kreeg die ochtend om 8.15 uur het bericht dat er een aanslag gebeurd was. Vanaf dat moment was ik enorm ongerust. De eerste beelden deden de ronde en ik dacht toen dat het wel eens heel erg zou kunnen zijn." -
"Hij stond nergens op een lijst. Het was alsof hij niet meer bestond"
Met heel de familie analyseerden ze alle beelden die verspreid werden van de aanslagen in de hoop Bart ergens op te merken. "Ik dacht dat ik mijn zoon ergens ging zien, ging horen roepen in pijn", zegt hij. Ze konden met niemand in contact komen. "Het was verschrikkelijk. 's Avonds konden we in contact komen met het crisiscentrum. Daar hebben we voor het eerst onze zoon kunnen beschrijven. Maar we zijn de nacht ingegaan zonder nieuws."
De ouders van Bart namen uiteindelijk contact op met de politie. Zij kwamen ter plaatse en namen materiaal mee waar uiteindelijk ook een DNA vergelijking mee kon gebeuren. Ze moesten daarna naar Neder-Over-Heembeek. Daar mochten ouders verzamelen die nog geen nieuws hadden gekregen van hun kinderen. "We wilden onmiddellijk naar binnen, want misschien stond hij daar ergens op een lijst. Want tot op dat moment was het alsof Bart niet meer bestond."
"We zijn daar gebleven tot 's avonds. De lijsten werden elke twee uur vernieuwd. En iedere keer kregen we te horen dat er geen nieuws was van Bart."
Uiteindelijk sprak de papa van Bart als enige van de familie met de pers. "We wilden proberen het beeld van Bart zo veel mogelijk te verspreiden. Stel dat hij ergens in het ziekenhuis lag buiten bewustzijn, dan kon hij misschien herkend worden door verpleegkundigen. Op die manier hoopten we toch hem ergens terug te vinden."
-
"We wisten dat het geen goed nieuws zou zijn"
"Die dag (donderdag, red.) hebben we gewoon gewacht. We wisten dat zijn beeld verspreid was. Dat zijn DNA bekend was. We hebben heel de dag naast de telefoon gezeten hopende op nieuws dat ze hem zouden gevonden hebben. Mijn lichaam blokkeerde helemaal. Ik ben naar de dokter geweest. We zijn de nacht van donderdag op vrijdag ingegaan en toen wisten we al dat we geen goed nieuws meer gingen krijgen. Het ging slecht zijn."Vrijdagochtend heeft een politieman de papa van Bart thuis het slechte nieuws verteld. "Jammer genoeg waren de gegevens niet juist. De man vertelde dat Bart gestorven was in Neder-Over-Heembeek in de nacht van donderdag op vrijdag. Dat hij dus tot donderdagavond geleefd had. Maar dat was niet correct. Die man kon daar niet aan doen", zegt hij.
Zijn mama (de ouders van Bart zijn gescheiden, red) had wel de juiste gegevens. "Bart is bij de eerste explosie onmiddellijk om het leven gekomen. Door een DNA-match waren ze zeker dat het onze Bart was. Dat was het relaas wat wij als gezin meegemaakt hebben. We weten dat Bart is toegekomen en dat hij direct naar de check-in gegaan is. Hij stond eigenlijk heel dichtbij de zelfmoordterrorist. Bij de eerste explosie is hij onmiddelijk om het leven gekomen. Hij heeft de slag opgevangen op zijn rug en linkerkant van zijn lichaam. Hij is door de slag volledig weggekatapulteerd geweest. Daar is hij op zijn rechterkant gevallen. Daardoor is die kant minder verbrand." -
"Enkel zijn rechterhand was nog echt van Bart. Voor de rest was er niets van hem over"
Nadien mocht de familie Bart gaan identificeren. "We hebben beslist dat ik samen met mijn echtgenote eerst zou gaan kijken, voordat we zijn broer en zus het stoffelijk overschot zouden laten zien. We hebben heel snel beslist om het stoffelijk overschot niet te laten zien. Alleen zijn rechterhand, die hij gebruikte om gitaar te spelen, was nog echt Bart. Voor de rest was er niets meer van Bart over. Die gebeurtenissen hebben me als persoon helemaal kapot gemaakt."
"Bart is het tweede kind van Debora en ik dat we hebben moeten begraven. Het heeft mijn persoonlijkheid echt gekraakt. Ik heb sindsdien nog altijd moeite mijn gedachten te ordenen en me te concentreren. Als ik terugdenk aan die periode dan blokkeer ik", zegt hij. "Ik heb mijn best gedaan om de laatste jaren mijn verantwoordelijkheden te nemen als vader en in mijn job, maar ik merk dat ik in veel dingen trager ben geworden. Als ik dingen moet analyseren, dan dat gaat gewoon niet meer." -
"Iedereen die er ook maar iets mee te maken heeft, heeft een verpletterende verantwoordelijkheid"
"Ik vind het heel moeilijk mij te richten tot de mensen aan mijn rechterkant (de beschuldigden, red.). Ik weet niet wie van hen schuldig is of niet. Dat is ook niet aan mij. Dat zal het proces duidelijk maken." De man draait zich naar de beschuldigden, maar de voorzitter wijst hem erop dat hij tegen haar moet spreken.
"Wat voor mij belangrijk is, is dat iedereen die er ook maar iets mee te maken heeft, hoe klein ook, een verpletterende verantwoordelijkheid heeft. Ik zit hier nu als papa van Bart. Uitwendig ben ik redelijk kalm, maar als ik terugdenk aan wat er gebeurd is, ben ik woedend. Ik vraag me af: waarom? Waarom werd zo'n daad gedaan? Zo schaamteloos? In naam van wie of wat? Wat is de zin daarvan geweest? Ik denk ook veel aan de familie van de mensen die hier aan mijn rechterkant zitten. Aan hun ouders die hen hebben opgevoed. Die hen normen en waarden hebben geleerd van wat een mensenleven waard is." -
"Bart kan niet meer voor zichzelf spreken, het is een voorrecht dat ik dat als zijn mama mag doen"
De moeder van Bart Migom neemt het woord."Ook ik zit hier met gemengde gevoelens. Aan de ene kant ben ik dankbaar dat ik het recht heb om te spreken. Bart kan niet meer voor zichzelf spreken. Ik vind het een voorrecht als zijn mama om dat te mogen doen. Ik vind het moeilijk om in woorden uit te drukken hoe het is om teruggekatapulteerd te worden naar die zware periode", zegt ze.
"Bart was geliefd en een gewild iemand in ons leven. Als ik aan hem denk, dan denk ik aan zijn glimlach, zijn gedrevenheid, zijn rustige aard. Hij had een groot gestalte, maar hij was een beer met een gouden hart." -
"Iemand heeft bewust beslist Bart van het leven te beroven"
"Ik heb hem 's morgens aan het station afgezet op 22 maart 2016. Nog geen drie uur later hoorde ik dat er een aanslag was gepleegd op de luchthaven. Dat was het begin van een nachtmerrie. Eerst probeer je via sms en telefoon contact te krijgen met hem. Al snel was duideljk dat dat niet kon. Je begint te kijken naar beelden en dan hoop je dat je hem ergens op die beelden ziet. Maar al snel sloeg bij mij de paniek toe. Dat was het begin van die vier lange dagen van wachten."
"Je slaapt niet. Je kan niet eten. Je bent op zoek naar iemand waar je van houdt, maar waarvan je niet weet waar die is. Je wordt constant heen en weer geslingerd tussen hoop en wanhoop. Je klampt je vast aan elke strohalm. Is er ergens nieuws? Is hij ergens binnengebracht? Geleidelijk aan groeit het besef dat het niet goed zal aflopen", zegt de mama van Bart.
"Als ouder je kinderen loslaten in een gewone situatie is al een heel proces, maar als ouder je kind verliezen op zo'n gewelddadige manier, is verpletterend. Het is niet alleen een verlies. Het is een misdaad. Een moord. Iemand heeft bewust beslist Bart van het leven te beroven." -
"Je moet verder met het verdriet, ook als je niet alle antwoorden krijgt"
"Ik worstelde met een enorm gevoel van onmacht en woede. Je worstelt met fundamentele geloofsvragen. Vragen over wat heeft deze jonge mannen, die niet zo heel veel ouder zijn dan mijn eigen kinderen, wat heeft hen bezield om zo iets kwaadaardig te doen? Je probeert daar antwoorden op te vinden. Maar na een tijd besef je dat je zal moeten leren leven zonder antwoorden. Je probeert in het reine te komen met de manier waarop Bart om het leven gekomen is. Maar ik kan dit nooit aanvaarden. Dit is zo wreed."
"Je komt op een moment dat je een keuze moet maken, dat je verder moet met het verdriet. Ook als je niet alle antwoorden krijgt." -
"Jullie kunnen er nu voor kiezen jullie verantwoordelijkheid te nemen"
De mama van Bart wil nog een woord richten tot de beschuldigden."Jullie hebben de voorbije jaren in jullie leven allerlei keuzes gemaakt. Die hebben jullie uiteindelijk hier gebracht. In deze zaal. Maar ook nu op dit moment staan jullie op een kruispunt. Een kruispunt waarin jullie opnieuw een keuze kunnen maken. Je kan verder zoals je nu bent bezig geweest. Of jullie kunnen ook jullie leven recht in de ogen kijken. Welke keuzes heb ik gemaakt? Wat is mijn aandeel in de daden? En welk leed heb ik berokkend? Dat vraagt morele moed. Die keuze hebben jullie nu. Jullie kunnen er nu voor kiezen om jullie verantwoordelijkheid te nemen. Zonder uitvluchten en smoesjes en erkennen wat jullie eigen aandeel is in al dit. Ik hoop van harte dat jullie dat gaan doen." -
Voorzitter spreekt Ibrahim Farisi aan op incident met slachtoffer Maalbeek
De voorzitter wil Ibrahim Farisi, die daarnet de zaal binnenkwam, aanspreken op het incident van gisteren. "'Dat was niet aanvaardbaar. Dat weet u. Zelfs als het hier soms moeilijk aan te horen is. Dat geldt voor iedereen", zegt ze. "Ik ben ingelicht dat u, onvrijwillig, tegen iemand bent gebotst die in het publiek zat en slachtoffer is van de aanslagen in Maalbeek. U begrijpt, zelfs als u het onvrijwillig hebt gedaan, dat dat vreselijk is voor die persoon?"
Er werd een proces verbaal opgesteld, verduidelijkt de voorzitter, maar dat zal geen impact hebben op het huidige proces.
"U bent zich ervan bewust dat uw attitude niet aanvaardbaar is in deze zaal. Er zijn regels en die moet u respecteren. De zaal verlaten moet kalm gebeuren. Dat zijn de regels van dit proces en ook van de samenleving."Farisi knikte enkel na de woorden van de voorzitter. -
-
-
Leruth nam foto's net na de explosies in de luchthaven
Op 22 maart 2016 was Leruth om 7.45 uur op de luchthaven om naar de Verenigde Staten te reizen. Ze hoorde een grote knal achter zich. "Wanneer men zo'n geluid hoort - ik had nog nooit een explosie in het echt gehoord - dacht ik 'er is iets ontploft'. Ik wist niet meteen wat het was, maar ik was meteen alert. Niet veel later hoorde ik een andere knal. Nog groter. Toen was het duidelijk dat het een explosie was. Ik nam mijn zak en mijn paspoort en dacht zo snel mogelijk te vertrekken. Ik was in een andere staat. Ik hoorde mijn hart kloppen in mijn oren."
"Ik dacht aan niemand anders. Ik was in een staat van overleving", zegt ze. Ze verschool zich buiten achter een betonnen bloembak. Ze had schrik dat er terroristen met wapens hen zouden opwachten buiten.
Buiten zag ze gewonden mensen, mensen onder het bloed. Ze besloot opnieuw het gebouw binnen te gaan en foto's te nemen. Die foto's tonen hoe de luchthaven eruitzag voordat de hulpverleners aanwezig waren. "De ramen waren kapot. Er lag puin en er lagen mensen onder het puin."
"Er werd niet veel geschreeuwd. Het was er eigenlijk stil, Ik denk dat er zo'n staat van schok was. Het overlevingsinstinct schakelde in. Onmacht. Je weet niet wat te doen", zegt ze. "Het is onbeschrijflijk. Er zijn geen woorden. Het was zo vreselijk."
Fysiek raakte Leruth niet gewond, maar ze lijdt wel aan PTSS. -
Foto's van de ravage in de luchthaven
Er worden foto's getoond in de rechtszaal. Op een eerste foto is een vrouw te zien die bloed op haar broek heeft en aan het bellen is. "Dit is enkele minuten na de explosie genomen. Ik zat toen achter de bloembak", zegt Leruth.
Ze nam een andere foto door de gebroken ramen van de luchthaven waarop het puin te zien is. Verder is er nog een foto te zien van een man die onder het puin ligt. Een man in een korte broek. Hij is overleden.
Op een andere foto is het standbeeld in de luchthaven te zien. Daarop is een militair te zien die over het puin loopt. Op een andere foto zijn de eerste hulpdiensten te zien die mensen tussen het puin helpen.
Leruth nam ook nog enkele foto's buiten de luchthaven, waarop hulpdiensten te zien zijn. Op haar laatste foto is een koffer te zien naast bloedsporen op de grond.
"Die foto's hebben we enorm geholpen. Het is echt. Het is echt gebeurd", zegt ze. Leruth schreef ook een boek over haar ervaringen. 'Maar ik heb het nooit opnieuw gelezen." -
"Hebben jullie een plan als dit nog eens voorkomt?"
Leruth wil afsluiten met twee boodschappen. Eentje aan de beschuldigden.En in het bijzonder voor Mohamed Abrini. "Ik sta vandaag voor u vanwege uw lafheid, ik neem het u niet kwalijk. Ik begrijp uw verlangen om haat te zaaien niet, maar ik begrijp dat duizenden bommen nooit het verlangen van de meerderheid zullen veranderen om elkaar lief te hebben en te helpen", zegt ze. "You loose!"Daarnaast vraagt ze zich ook af waarom het meer dan 30 minuten geduurd heeft eer de hulpdiensten er waren. "Waarom was er geen noodplan? Waarom werden de ambulances niet onmiddellijk gebeld? En vooral, en dat vind ik heel belangrijk, hebben jullie nu een plan indien dit nog eens voorkomt? -
Volgende getuige: Melchizedek Martinez
De Amerikaan Melchizedek Martinez werd opgeroepen om te komen getuigen, maar hij is niet aanwezig in de rechtszaal. Hij was op 22 maart aanwezig op de luchthaven samen met zijn vrouw en kinderen. Zijn vrouw overleed. Zijn vier kinderen raakten gewond. Zij werden geraakt door rondvliegend puin, hadden brandwonden, breuken en lieten gehoorschade op. Ook Martinez zelf liep zware verwondingen op. Er wordt voorgelezen uit een verklaring. Daarin legt Martinez dat uit dat hij en zijn kinderen nog steeds fysieke, mentale en emotionele problemen hebben. Hij besloot niet naar België af te reizen. “Ik heb niet de kracht om hier opnieuw doorheen te gaan.” -
Volgende getuige: Angola Raffaella Della Porta
Angola Raffaella Della Porta was op 22 maart 2016 samen met haar partner Arthur in de vertrekhal van de luchthaven van Zaventem. Ze zouden naar Italië reizen. Ze is vandaag niet aanwezig in de rechtszaal, maar er wordt voorgelezen uit een verklaring. “We wandelden richting de Starbucks. Toen klonk de eerste explosie. Ik heb me omgedraaid en wilde weglopen. Er was veel rook. Er was veel chaos. Toen klonk de tweede explosie. Ik heb hem niet gezien, maar wel gehoord.” Daarna probeerden ze de luchthaven te verlaten. “Er waren veel ambulances. Ik zag bloed op het voetpad”, klinkt het.
Della Porta beschrijft hoe het koppel daarna in schrik leefde. Ze durfden hun huis niet uit en hadden nog maandenlang problemen. “Ik ben niet meer in staat om te doen wat ik wil sinds 22 maart 2016.” -
Ibrahim Farisi vraagt het woord
De beschuldigde Ibrahim Farsi vraagt het woord. Hij werd eerder op de dag aangesproken door de voorzitter over een incident dat zich gisteren had afgespeeld. Farisi was tijdens een getuigenis buitengelopen en was daarbij tegen een vrouw gebotst. De vrouw in kwestie is een slachtoffer van de aanslagen in Maalbeek en moest ter verzorging naar het ziekenhuis.
Farisi zegt dat hij niet opzettelijk tegen het slachtoffer van Maalbeek gebotst is gisteren en wil zich verontschuldigen tegenover de slachtoffers, de jury en het hof. -
-
De aangrijpende getuigenissen van ouders die hun kinderen verloren bij aanslag in Zaventem: “Ik kon alleen maar denken: draai toch om, ga toch weg”
Ze herinneren zich de laatste kus. Het laatste afscheid. Het laatste telefoontje. En dan, het grote verlies. Op het terreurproces getuigden woensdag de ouders van Alexander (29), Sascha (26) en Bart (21). Alledrie jonge mensen aan het begin van hun leven, die de pech hadden om in de vertrekhal van Zaventem vlakbij de eerste bom te staan. “We waren aan de telefoon. Plots viel zijn stem weg.”
Lees hier meer.
-
Slachtoffers Zaventem komen opnieuw aan het woord, waaronder gewezen basketballer Sébastien Bellin
De voormalige profbasketballer Sébastien Bellin getuigt donderdagochtend op het proces over de aanslagen van 22 maart 2016. Hij raakte zwaargewond bij de aanslagen in Brussels Airport, maar slaagde er na revalidatie in om twee jaar later de Marathon van Brussel uit te lopen, en in oktober vorig jaar zelfs de Ironman in Hawaii.
Er staan donderdag nog verschillende andere getuigenissen op het programma. Daarbij ook familieleden van André Adam, de gewezen Belgisch VN-vertegenwoordiger in New York. Ook komt Philippe Vandenberghe getuigen, die op de dag van de aanslagen als informaticus aan het werk was op Brussels Airport en slachtoffers die dag te hulp schoot. Vandenberghe ging ook 25 dagen in hongerstaking om actie te eisen van de regering voor de terreurslachtoffers.
Ook komen de werkgevers van Nic Coopman getuigen, de ingenieur die het leven liet in Zaventem. Zijn echtgenote kwam eerder deze week aan het woord. -
-
Eerste getuige: Sébastien Bellin
De eerste getuige van de dag is de gewezen basketbalspeler Sébastien Bellin (44). Hij raakte zwaargewond tijdens de aanslagen op de luchthaven van Zaventem, maar slaagde er na revalidatie in om twee jaar later de Marathon van Brussel uit te lopen, en in oktober vorig jaar zelfs de Ironman in Hawaii.
-
"Ik liep recht op de tweede bom af"
Bellin start zijn getuigenis met het tonen van een foto. Die foto toont hem als basketballer. "Ik was kapitein van het Belgische elftal. Mijn land vertegenwoordigen was een grote eer. Die foto toont mijn leven voor de aanslagen", zegt hij.
Op 22 maart 2016 stond Bellin op het punt om naar New York te vliegen voor een werkpresentatie. "Op het moment dat ik mijn boardingpass kreeg, hoorde ik een ongelooflijke explosie. Ik draaide me om en ik zag meteen dat het plafond naar beneden kwam. Ik nam de beslissing om richting de security te lopen. Jammer genoeg liep ik recht op de tweede bom af. Ik was 5 of 6 meter van de tweede bom verwijderd, toen die ontplofte."
"Ik herinner me dat ik wakker werd in het ziekenhuis en dat ik onmiddellijk de lakens optilde. Ik kon bijna niet geloven dat ik mijn twee benen nog had. Ik wist niet in welke staat ze waren, maar ze waren er nog", zegt hij. -
Bellin benadrukt positiviteit
Bellin benadrukt in zijn getuigenis meermaals dat hij geluk gehad heeft en dat hij wil focussen op het positieve in zijn verhaal. Hij stond dichtbij de tweede bom en liep daardoor zware verwondingen op, maar mensen schoten hem meteen te hulp. Nochtans zijn het gebeurtenissen waar je niemand kan op voorbereiden, zegt hij. "Ik heb de helft van mijn bloed verloren. Ik herinner me dat ik in de ambulance lag en dat ik aan het sterven was. Iemand sloeg me in het gezicht zodat ik wakker bleef. Het is een anekdote, maar ik wil benadrukken dat ik omringd werd door mensen met compassie en liefde. Hun acties hebben mijn leven gered."
"Dat is ook het punt van mijn getuigenis. Het is een keuze in het leven", zegt hij. Je kan ervoor kiezen om de wanhoop te laten winnen of focussen op het positieve. Zelfs op heel moeilijke momenten is er erg veel positiviteit en menselijkheid. "Ik stond op een zucht van de dood", zegt hij. Maar mensen zijn hem komen helpen en dat is volgens Bellin erorm belangrijk om te benadrukken.
Zijn handicap heeft hij ondertussen geaccepteerd, maar dat betekent niet dat het nu allemaal gemakkelijk verloopt. Hij volgt nog steeds kinesitherapie. "Toen ik in het ziekenhuis lag, werd ik gek. Ik had mijn handicap nog niet geaccepteerd. Ik had nog niet geaccepteerd wat er met mij gebeurd was. Om de positiviteit te bewaren had ik als doel gesteld deel te nemen aan de Iron Man van Hawaï."
In oktober 2022 kwam Bellin na een slopende tocht van 14 uur, 39 minuten en 38 seconden over de finishlijn in Kona, Hawaï.
-
"Dochters hebben me geleerd dat liefde alles overstijgt"
In de zaal wordt een foto geprojecteerd waarop te zien is dat Bellin in een rolstoel zit. Achter hem zijn twee dochters, toen 3 en 6 jaar. "Mijn dochters hebben mij moed gegeven. Heel mijn carrière lang was ik gefocust op mijn fysieke limieten. Maar mijn dochters hebben mij geleerd dat liefde alles overstijgt. Het was moeilijk voor hen om getuige te zijn van mijn leed. Een vader die niet langer dan vijf seconden kon stilzitten, was op een bepaald moment niet meer zeker of hij nog zou kunnen stappen."
-
"Ik vergeef jullie en reik jullie de hand"
De gewezen basketballer wil zijn getuigenis afsluiten met een boodschap aan de beschuldigden.
"Mijnheren, jullie hebben via jullie advocaten gevraagd dat jullie behandeld worden als mensen. Ik vraag vandaag dat jullie me ook als een mens behandelen door naar me te luisteren en me aan te kijken. Vandaag heb ik beslist om jullie te vergeven. Ik vergeef jullie. Daardoor laat ik de gruwelijkheden, waarvan jullie beschuldigd worden, los. Ik heb besloten meer plaats te laten voor liefde. Ik laat de haat los, waarvan jullie beschuldigd worden", zegt hij. "In plaats van me te vernietigen, hebben jullie een mens gecreëerd met meer energie, meer tolerantie, meer compassie en een open geest. En een krachtige menselijkheid. Een menselijkheid die zelfs twee bommen niet kunnen uitdoven. Ik zit hier niet voor jullie als een slachtoffer, maar als een overlever. Ik heb die gruwelijkheden overwonnen."
"En jullie vergeven is de laatste fase in mijn genezing. Er is een groot verschil tussen repareren en genezen. Ik heb geluk dat dokters, chirurgen, verpleegkundigen me gerepareerd hebben. We hebben het beste gezondheidssysteem te wereld. Maar genezen is moeilijker. Jullie vergeven is de laatste fase in mijn genezing. Er is geen plaats meer in mij voor haat en wraak. Ik maak de keuze om die plaats te geven aan liefde en tolerantie."
"Ik wil jullie een raad geven. Ik reik jullie de hand met de kracht van vergeving. Die vergeving is voor jullie misschien de eerste stap in de genezing. Ik ben klaar om jullie te helpen. De vergeving is voor jullie het verschil tussen rotten in de cel en genezen." -
-
Volgende getuigen: familieleden van André Adam
André Adam, een diplomaat op rust, en zijn vrouw Danielle waren in de inkomhal van Zaventem toen ze getroffen werden door de ontploffingen. De 79-jarige man uit Koekelberg overleefde de aanslag niet. Danielle werd zwaargewond opgenomen in het ziekenhuis.
Hun kinderen, André Jr., Isabelle, Anne-Marie en Geneviève, zijn aanwezig in de assisenzaal in Evere. -
"Meer moeilijke momenten, dan gelukkige momenten"
"Elke dag is moeilijk", zegt André Adam, de zoon van het koppel. Hij vertelt dat de helft van de linkervoet van hun moeder geamputeerd werd. "Ze loopt moeilijk. Ze heeft meer moeilijke momenten, dan gelukkige momenten. Eigenlijk is niets gemakkelijk."Dochter Anne-Marie voegt eraan toe dat hun moeder een moedige vrouw, was, maar dat ze nu vooral triest en mager is. "Het is echt overleven", zegt ze. "Onze vader was ouder. Dat klopt. Maar ik denk dat hij nog wel verschillende jaren voor zich had." -
"We hadden niet meteen door dat het een explosie was"
Voor de moeder van de vier is het te moeilijk om naar de assisenzaal te komen, maar een eerdere verklaring van de vrouw wordt wel voorgelezen.
Danielle Adam vertelt dat ze op de bewuste dag in de vertrek halen waren. Zij en haar dochter zouden naar haar moeder reizen. De dochter kwam gelukkig pas later aan en was niet aanwezig toen de bommen ontploften. De vader, André Adam, zou niet meereizen, maar was wel aanwezig in de vertrekhal. "Ik was bezig met ons reisprogramma toen we een geluid hoorden. We hadden niet direct door dat het een explosie was. Toen weerklonk er een tweede explosie met meer geluid. Het planfond kwam naar beneden." Danielle Adam beschrijft dat er mensen bedolven werden door het puin en dat ze mensen zag die ledematen waren verloren. Haar man werd geraakt door puin dat naar beneden kwam. -
-
- NB
Ex-basketter Sebastien Bellin getuigt op terreurproces: “Ik vergeef jullie, ik heb geen ruimte meer voor haat”
Met een indrukwekkende getuigenis heeft voormalig profbasketter Sebastien Bellin (45) de hele Brusselse assisenzaal diep geraakt. Hij bracht een boodschap van liefde en vergeving. Zelfs toen hij zich tot de beschuldigden richtte. “Ik steek mijn hand uit. Ook voor jullie kan dat de eerste stap naar genezing zijn.”
Lees hier meer.
- NB
-
Volgende getuigen: Bart Van Houcke en Jan Swiers
Bart Van Houcke (55) en Jan Swiers (69) werk(t)en bij dezelfde firma als ingenieur Nic Coopman, de firma Wenger Overseas. De 58-jarige Coopman zou op 22 maart 2016 een vlucht nemen naar Zürich. Hij stond wellicht aan de incheckbalie toen de bommen afgingen. Hij overleefde de aanslagen niet.
De echtgenote van Coopman getuigde eerder deze week al in de assisenzaal.
