"Ik heb nog altijd littekens, ik krijg nog steeds uitslag. Eén been is korter waardoor ik een beetje mank. Dat zorgt voor problemen aan mijn knieën. Daardoor doet mijn hele rug pijn. Mijn houding is anders. Ik hoor altijd een fluittoon. Ik heb hoofdpijn. Er zitten nog metale stukjes in mijn lichaam. Ook in mijn oog", zegt ze. Artsen zijn het er niet over eens of ze dat stukje metaal best verwijderen of niet.
"Door de zware medicatie moesten ze mijn galblaas ook verwijderen en door de aanslagen kreeg ik negen maanden lang mijn menstruatie niet. Ik heb zo veel operaties gehad."

De voorzitter schorst de zitting voor twintig minuten.

"Ik ben de fiere echtgenote van Nic Coopman, vermoord op 22 maart 2016 bij de tweede terroristische bomaanslag in Zaventem", begint Ponnet haar getuigenis. "Ik heb het na bijna 7 jaar nog steeds erg zwaar. Ondanks de immense steun die ik van familie, vrienden, mijn advocaat, therapeut en de andere slachtoffers heb ontvangen. Maar ik wil mijn verhaal doen en ik wil vooral over mijn Nic spreken." 

In de zaal wordt ook een foto getoond van de jas die de man droeg op het moment van de aanslagen. Die is helemaal gescheurd en er zijn bloedsporen op te zien. 

"Ik had zo ernom graag op 22 maart nog eens bij hem geweest, hem nog een keer gezien, zelfs in de meest verschrikkelijke omstandigheden op de dag van zijn overlijden. Als ik in nieuwsberichten hoor over een ramp die gebeurd is, dan hoor ik dat familieleden onmiddelljk naar de plaats van de ramp worden gebracht. Maar in ons geval niet. Ik heb Nic niet weten geboren worden en ik was er niet bij toen hij stierf." 

"Ik was zo graag met hem oud geworden, voor hem gezorgd als hij later ziek zou geworden zijn. Ik had zo graag voor hem gezorgd als hij één of twee benen had verloren, één of twee armen. Maar dat is misschien egoïstisch, ik weet niet hoe hij erover zou gedacht hebben."

Ponnet vertelt hoe Nic altijd zijn gsm bij de hand hield als zij alleen uit huis ging. Dan kon zij hem gemakkelijk bereiken indien er iets aan de hand was. Maar omgekeerd werkte dat ook. Als Nic in het buitenland zat voor het werk, dan hield zij ook haar gsm dichtbij. "Het was daarom zeer eigenaardig dat we op 22 maart enkel het antwoordapparaat kregen. Maar we dachten toen dat hij zijn gsm had uitgezet omdat hij richting het vliegtuig ging." 

"Samen met Nic is ook mijn goede leven weg. Alleen ga ik nooit meer fietsen, nooit meer uit eten, doe ik nooit meer een terrasje en vind ik het nog altijd verschrikkelijk om alleen boodschappen te doen. Ik mis nog steeds de goede gesprekken met Nic. Het enige waar ik elke dag naar uitkijk is de televisieavond samen met de poesjes."

"Gelukkig heeft Nic me heel veel geleerd. Hij heeft me geleerd rustiger in het leven te staan, meer te relativeren, dat problemen er zijn om opgelost te worden en hij leerde me ook hoe problemen op te lossen. Niet panikeren als het niet nodig is. En te genieten van het leven."

"De weken en maanden na zijn overlijden had ik er nood aan om aan iedereen in de wereld te laten weten hoeveel verdriet ik en alle andere slachtoffers hadden. Ik schreef naar alle ministers en zelfs naar de koning. In de tekst stond onder andere: "Ik weet echt niet wat erger is, achterblijven of sterven. Steven is onmenselijk erg. Mijn man kan nu van niets meer genieten. Maar achterblijven is ook onmenselijk erg. Het is zo'n drama omdat we elkaar zo graag zagen. Hij was mijn levensmaatje. Hij was kalm en diplomatisch. Dat ze zo'n mensen laten ontploffen. Het leven kan zo cru te zijn. Waarom mochten we niet 20 jaar langer bij elkaar zijn." 

De zitting herneemt.
De volgende getuige is Loubna Selassi (40), haar man Abdallah Lahlali werkte op 22 maart 2016 bij Swissport als bagage-afhandelaar en raakte gewond bij de aanslagen op 22 maart. Zijn been moest geamputeerd worden. Selassi was zelf niet aanwezig op de luchthaven op de bewuste dag. 

Selassi vertelt dat na de aanslagen nog een tweede strijd begon. "De periode die volgde was traumatiserend. Ik heb me niet kunnen bezighouden met mijn kinderen. Ze zijn nu 14 en 16 jaar. Mijn man en ik hebben ze niet zien opgroeien omdat we van de ene hel naar de andere belandden. Mijn kinderen hebben lang gewacht om te snappen wat er met hun vader is gebeurd. Vandaag de dag zijn ze nog steeds bang."

"Ik zie elke dag verdriet in de ogen van mijn man. Hij kan als vader niet meer fietsen of voetballen met de kinderen. Maar dat besefte hij pas drie maanden later, toen hij voor het eerst thuis kwam. Toen zonk het bij hem in dat hij in een ander lichaam door het leven moest. De beschuldigden in deze box durven weleens zeggen dat ze zich opgesloten voelen en dat dit geen manier van leven is voor hen. Ik wil hen vragen: kunnen wij wel leven dan?"

De familie ging op zoek naar een advocaat, maar die zoektocht was erg moeilijk. Een advocaat zei haar: "Mevrouw, u bent Kim Kardashian niet, u kan me niet betalen." Selassi voegt eraan toe: "Zonder geld lijkt er geen menselijkheid te zijn." 

Ook de broer en zus van de Nederlandse Elita Weah (41) uit Deventer stonden op de lijst om vandaag te komen getuigen. Weah was aanwezig op de luchthaven van Zaventem op 22 maart 2016. Ze zou naar Amerika reizen voor de begrafenis van een familielid. Ze overleedt.

De familie Weah woont momenteel in de Verenigde Staten en is niet aanwezig in de assisenzaal. Er wordt kort voorgelezen uit het mortaliteitsverslag.  

De zitting is ten einde gekomen. Morgen staan er opnieuw verschillende getuigenissen van slachtoffers op het programma. Enkelen lieten al weten niet aanwezig te zullen zijn. 

De zitting gaat van start. Salah Abdeslam heeft opnieuw de zaal verlaten. Zowel Smail en Ibrahim Farisi zijn niet aanwezig in de assisenzaal. 

De eerste getuige van de dag is Janet Winston (62), zij en haar man waren aanwezig in de luchthaven van Zaventem toen de twee bommen ontploften. "Ik heb veel getwijfeld om te getuigen. Ik vroeg me af wat het nut zou zijn. Maar ik heb met mijn eigen ogen de schade en het vreselijke lijden, dat is aangericht, gezien. Bij mezelf, bij mijn man, mijn kinderen, mijn ouders, mijn familie. Maar ook bij anderen die ik heb leren kennen in vreselijke omstandigheden. Daarom wil ik getuigen." 

Het koppel liep naar buiten en stuurde een bericht naar hun dochter. "Mama is gewond aan het hoofd, maar ze is oké."

Buiten de luchthaven probeerden de twee verschillende mensen te helpen. Een zwaar verbrande man vroeg hulp en Winston ging naar hem toe. Ze wou dat hij niet alleen was. Daarna zag ze ook een vrouw op een bagagekarretje. Haar benen waren helemaal vervormd. Ze vocht om te overleven met alle kracht die ze had. Het duurde lang. Heel erg lang. Toen die vrouw werd weggevoerd, ontfermde Winston zich over een andere vrouw. Ze is dood, zeiden de hulpverleners. "Maar ik zag haar ogen nog een beetje bewegen. Ze leeft nog, riep ik. En ik pakte haar vast, omdat ik niet wilde dat ze alleen zou zijn." 

De dagen nadien waren verschrikkelijk, zegt ze. Ze hoorde van een kennis dat de vrouw op het bagagekarretje nog in leven was. "Ik ging haar elke week opzoeken in het ziekenhuis. Het was verschrikkelijk om te zien hoe ze leed, elke minuut van elke dag." 

Christophe Delcampe, de echtgenoot van Adelma Tapia Ruiz (36) die overleed in de luchthaven van Zaventem, is niet aanwezig in de assisenzaal, maar stuurde wel een verklaring. 

Delcampe vertelt in die verklaring hoe hij met zijn vrouw en twee kinderen in de vertrekhal in Zaventem was. Zijn kinderen, een tweeling van 4,5 jaar, waren aan het spelen en hij ging even naar het toilet. Daar hoorde hij de bommen ontploffen. Hij spreekt van geschreeuw en paniek, toen hij opnieuw in de vertrekhal stond. Onmiddellijk probeerde hij zijn familie te vinden. "Ik vond het lichaam van mijn vrouw op de grond terug. Ze reageerde niet. Ze was overleden. Er was geen hoop meer voor haar", schrijft hij. 

Een van zijn dochters vond hij terug in de armen van een vrouw. Ze was in schok. De man vermoed dat zijn dochters in een speeltuig zaten en daardoor beschermd werden van de bomaanslag. Een van zijn dochters was wel gewond aan haar hoofd en buik. Zij moest geopereerd worden. Uiteindelijk verbleven ze drie dagen in het ziekenhuis. 

Edmond Alexander Pincozowski en Marjan Fasbender zijn de ouders van de Nederlandse Sascha en Alexander Pinczowski. De zus en broer (26 en 29 jaar) overleefden de aanslag op de luchthaven niet.