Een politievrouw van de spoorwegpolitie, die als een van de eersten aanwezig was in metrostation Maalbeek na de explosie, heeft getuigd dat de gebeurtenissen haar voor het leven getekend hebben. Vooral het beeld van een vrouw die ze niet had kunnen helpen, blijft haar bij. "Ze is daar overleden, alleen."

Sophie T. was een van de eerste politie-inspecteurs die die voormiddag metrostation Maalbeek binnengingen. Bij de start van haar getuigenis verklaarde de vrouw dat ze de beschuldigden "niet persoonlijk" kende, maar wel de familie-Abdeslam kende, omdat ze "in dezelfde wijk opgroeide". De vrouw kwam evenwel enkel om te getuigen over de gebeurtenissen van 22 maart 2016, dus dat vormt geen probleem, zei voorzitter Laurence Massart.

Sophie T. getuigde dat ze die dag op de terugweg was van Brussels Airport, waar ze met het haar team versterking was gaan bieden. Maar veel hulp konden de politie-inspecteurs daar niet meer bieden, waarna ze naar het centrum van Brussel waren teruggeroepen. Ze waren niettemin onder de indruk van het nieuws dat een collega-politieman, die ze kende, een been had verloren. Ter hoogte van het Montgomeryplein in Sint-Pieters-Woluwe hoorden ze via de dispatching over een explosie in Maalbeek, waarna ze ter plaatse snelden. 

Eenmaal binnen, op de mezzannine, viel het de politievrouw onder meer op dat zelfs de enorme drankautomaten niet meer op hun plaats staan, een teken van de enorme kracht die de explosie moet gehad hebben. De vrouw daalde met haar collega's af naar het perron. Ze getuigde dat het eerste beeld dat ze kreeg toen ze de tweede wagon naderde dat van een vrouw was die op grond lag, van wie de armen nog bewogen, maar van wie ze het hoofd niet meer kon onderscheiden van het lichaam. "Op dat moment begon ik te denken dat er een tweede bom kon liggen. Ik kreeg angst en praatte erover met mijn collega. Maar op dat moment nam mijn politie-instinct het weer over en zei ik: 'Bekijk het niet, we gaan vooruit'."

De politie kamde vervolgens het metrostation uit om na te gaan of er nog een verdachte aanwezig was en of er nog een bom lag. Op dat moment was er de brandweer al aanwezig in het metrostation. Zo getuigde de politievrouw dat ze een brandweerman zag die zich ontfermde over een huilend klein meisje. 

Op een gegeven moment besliste de politievrouw om samen met haar collega weer bovengronds te gaan. "We praatten met elkaar, we realiseerden ons het risico dat we liepen. We gaven elkaar zinnen om door te geven aan de familie, voor moest er ons iets gebeuren. Waarom? We waren bang. Er was Zaventem. En hier die eerste bom. We wisten niet wat er ons nog te wachten stond", zei de vrouw, die haar emoties niet meer kon bedwingen. 

Als de politie-inspecteurs het metrostation uit waren en de Wetstraat bereikten, troffen ze daar gewonde slachtoffers aan, die daar verzorging kregen, "een en al tristesse". Ziekenwagens reden af en aan. De vrouw getuigde ook dat de situatie op een bepaald moment zo overweldigend was dat zij en een collega even niet meer wisten wat te doen. 

Op een vraag van de voorzitster antwoordde de vrouw aan het einde van haar getuigenis dat het niet makkelijk was om alles te verwerken. "We hebben een uniform, we zijn moeilijke situaties gewoon, vreselijke zaken. Maar achter dat uniform zitten mensen. Die avond ben ik in de armen van mijn papa gevallen. Ik heb hem niet alles verteld om hem te beschermen."

Later sprak de vrouw ook met het stressteam van de politie. "Alle herinneringen zitten in een hoekje, vervaagd, met de deur gesloten. Maar ze zijn er nog. Het heeft me getekend. Het enige waar ik problemen mee had, was het onthouden van de datum. Ik moest 22 maart 2016 echt van buiten leren. Maar nu nog, als ik 'Maalbeek' hoor, krijg ik rillingen. Het is een trigger. Ik kan het beeld niet vergeten van de vrouw die op de grond lag, verbrand, van wie ik het hoofd niet meer kon onderscheiden van het lichaam. Ik kon haar niet helpen. Ze is daar overleden, alleen. Terwijl het onze functie is om te helpen."